Sibel “Buyurunuz, isterseniz gidelim sayın ziyaretçi,” diye hemen
ekledi Makia. Kadına diktiği siyah noktacık gözlerinde
kehribar bir ışık parladı. Telepatik konuşmasına eşlik eden
müzik vurmalı bir çalgıdan dökülür gibi ritmikti. Kadının
içinden onay hissi geçtiği anda siyah bir nota çizgisi tarafından
çekildiler. Şimdi tıpkı ilk seferdeki gibi telgraf teline
tünemiş yan yana beş kuş gibi görünüyorlardı. Telden tele
itilip çekilerek laboratuvarın bulunduğu küre tarafından
emildiler. İçerdeki turkuaz gösteri aynen ve tüm görkemiyle
sürüyordu. Sonsuzluğun rüyası diye geçti içinden. Josu’nun
gözleri ise yerinden fırlayacakmışçasına dört açılmışlardı.
Kadın onun kulağına eğilip “Şaşırmakta çok haklısın, bak bu
kabarıp alçalan oluklara konum koridoru diyorlarmış,” diye
fısıldadı, sesindeki sakinlik adama da yansıdı.
#Laniakeakitap
Oluklardan biri aniden kabaran bir dalga gibi uzandı ve
ikisini aynı anda yutarak yeniden ahenkli salınışına döndü.
Serap ve Josu bir an için karanlıkta ya da daha doğrusu
boşlukta sallandılar, duyu organları tüm yetilerini kaybetmiş
gibiydi, ne ümit, ne hayal sadece boşluk.
Hemen ardından ormanın sık dokusu ardından batmakta
olan güneşin uzakta ama çok da uzakta olmayan son
devinimini gördüler. Işık hızla soldu, ağaçların kendine has
bin bir yüzleri yavaşça ortaya çıktı.
Laniakea’dan alıntı
