medisis Sonsuzluğun oyunu
Kurtuluşu imkansız bir labirent gibi…
İstemek ve korkmakla başlayan,
Bilinenin güvenliğinde dar bir alanda hapsolan…
Eğer ve öyle olmasaydı diye biten…
Kabuğunun içindeki yapay ben miydi konuşan?
Görülmez sokaklarda kaybolmaktansa,
Sevilmeyen olmak…
Yaratılan kimliklerde beslenen hikayeler…
Her yaşamda bir hikaye,
Her hikayede bir yaşamın tükendiği,
Sonsuzluğun oyunu hiç bitmek bilmeyen…
Oyun olduğunu bilerek neden oynarız?
Sanırım eğlenmeyi çok sevdiğimizden:)))
Şaka bir yana, oyun olduğunu anlamak için olsa gerek ve çoğu insan zaten oyun içinde olduğunun farkında değil…
Bu doğru. Ayrıca eğlenceli olduğu da doğru 🙂
Hayat bence sabitlik ile chaos arasinda gidip geliyor, hem de durmaksizin. Anormallik belli bir seviyede kalip o seviyeyi sabitlestirmeye calismaktir. Akisin karsisina gecip “iste hayat buder” dercesine nokta koymaktir. Oyun ise bu dinamikligi saglayan seyin enerjisi gibime geliyor…