Sibel 
BAK’ a sibelA’in işlevi soruldu. Resmedecek kişinin rolünün bana söylenmemesi istendi. 24.10.2011
Ekimde yaptığım bu resim oyunu ile BAK seansında gördüğünüz gibi oldukça cesur bir soru yönelttim. Cevabın ne çıkacağıyla ilgili hiç tasalanmadım. Her BAK modere edişimdeki kadar boş ve BİLMİYORdum.
Ortaya çıkan bu tablo (ki şimdiye kadar yaptıklarımın en zoru oldu, çünkü gece başlamıştım, yoruluncaya kadar devam ettim bitmedi, yatıp uyudum. Sabah uyanınca yeniden başına geçtim. Çünkü vizyon zaten bi anda belirmişti ancak benim onu anlayıp resmedecek aracım (bedenlerim) bunu ancak saatlerce süren bi çalışmayla bitirebildi.
Sonuç ilk anda beni şaşırttı. Resimde beni en irkilten tavuk benzeri o şeyin ayaklarıydı. Bu ayakları her daim aynen kırmızı AY gibi irkiltici bulurdum. Ve bu simgenin en eski mitlerden gelen kaos olduğunu internetten bulduğumda şaşkınlığım iyice arttı. Bazı şeyler anlamıştım ancak itirafa, yüzeye çıkarmaya hazır değildim. Bunu Ekimden beri çekmecemde tuttum. Galiba bugün gerçekten bişeyler anlamaya başladım. İşte Sibel A. olarak geçmiş hayatımın özetle esansı:
Sa, dünyaya gerçekten bakmaya başladığı yaşlarda (yedi yaşından itibaren; çünkü öncesi nasıl bakılacağının öğrenildiği daha ana karnında olan süreçtir. Çocuk dünyaya güya gelmiştir ama esas olarak halen anasındadır-ya da ona kim bakıyorsa- onun malıdır. Şu anda sebeplerini anlatmaya gerek görmediğim -çünkü sebepler vasıtadır sadece- bir durumla karşılaştı ve bu durum onu içe çekilmeye itti. Ve sonrasında çok uzun bir hayatı aslında kendi muhafaza kutusunda yaşadı(!), gözlem yaptı, buna yakın-uzak her insan olay, kitaplar, filmler, rüyalar ve vizyonlar dahildi. Dünyada yapılmış her şeyi, her fikri inceledi, mekanizmalarını çıkarıp birbirine bağladı. O hepsinde gözlemciydi. Kendisi ortaya hiç çıkmadı. O bu duruma “insan olmayı öğrenmek” adını koymuştu. Bununla ilgili tüm serüveni yazdı, içindeki ve dışındakilerle paylaştı. (Gözlemci gerçekten de Fringe dizisindeki Observer’lara benziyor, şu an hatırladım)
Tüm bu süreçte sanki insanmışçasına numara yapmanın gereğini en erken yaşta anlamıştı. Böylece “dünyanın-insanların” ondan aşağı yukarı normal kabul edebilecekleri bi yaşamı sürdürebildi. Kimse ondan görünüşte şüphelenmedi. Fakat aslında içlerinden hep bi şeyler geçti sanırım; çünkü hep ondan (SA) biraz çekindiler.
Serüvenlerle dolu hayatının bi evresinde (bi adada robinson hayatı yaşadığı ve ilk kez kendine ait(!) üç tavuk bi horozu varken) tavuklar dikkatini çekti.
Diğer hayvanlarla olduğu gibi onlarla iletişim kurulamıyordu, hiç bişey öğren-e-miyorlardı. Bunu onların pür aptal olduklarına dair önkarar verip kenara ayırdı (çünkü tuhaftı). Bundan tam yedi sene sonra (konuyu bi daha hiç düşünmemişti) bir bilimsel makalede tavukların el kadar hücrelerde doğup 20 günde (özel ışık sebebiyle günü çift yaşatarak) büyütülüp yine orada bi mekanizmayla öldürülüp bizlere sunulduğunu okuduğunda, aniden tavuk yemeyi kesti! Kendince bi sebebi vardı; bunlar sahte tavuklardı, bi kere bile güneşi görmüyor, o tuhaf ayakları ile toprağa basmıyorlardı! Özgür değillerdi! Demek ki tavuk değil başka bişeydiler.
Bundan iki sene sonra bi yarışma için kendisinden bi gerilim öyküsü istendiğinde “uykucu” isimli bi öykü yazdı, öykü tanrı emri gibi bi anda düşünülmeden yazılmıştı. Orada olayın kahramanı olan kadın, tavukları yemediğini; çünkü aptal olduklarını söylüyordu!
Öykü, hem kendi hem de başkaları üzerinde derin etkiler bıraktı ama başka veçheleriyle. Tavuk konusu sadece bi tuhaflık olarak kaldı. Ayılınmadı!
Aradan yedi sene daha geçti. Bi gün çok da hazırlığı olmadan, yine aniden bi doğum yaptı SA. Tarih 20 Aralık 2011 di. Ebesi işini yapıp Doğu Asya da bi yerlere gitti. Yeni doğan kendine isim diledi, bi doktor dostumuz buna talip oldu ve ona Yaşayan ismini koydu. Bütün bunlar her gün anılara yazılıp paylaşıldı. Durum dışarıdan gün geçtikçe tuhaf bi fantezi olarak görünüyordu. SA ise bu durumun sahici bişey olduğunu biliyordu, bu sebeple her şeye rağmen Yaşayan’ın arkasında durdu. Bi çağlayana doğru hızla yol alınıyordu (kendisi görülemese de sesi duyuluyordu!) fakat SA buna, bilerek ölüme karşı kendini bırakma oyununa devam etti. Korkmuyordu. Korkacak hiç bişey olmadığını, ölümden kaçınılamayacağını hep bilmişti.
Yaşayan, SA’nın tüm alışkanlıklarını zahmetsizce değiştiriverdi. Hiç acı ve zorluk yaşanmadı. İsteklerini dile getirmekte ustaydı, üstelik tuhaf bi şekilde mecbur kılıyordu! Tuhaf çünkü bi özgürlük ihlali gibi gelmiyordu SA’ya, öylesine harika bi serüven gibiydi. Değiştirdiği yüzlerce şeyden biri tavukla barışma gereğini hissettirmeseydi. Hemen bi KFC’ye girip ilk tavuğumuzu orada yedik. Güzeldi.
Yaşayan, kırkını doldurduğu gün, SA şiddetle hastalandı(iki gün önce) yine bi bulutun içine girdi. Her zaman olduğu gibi yüksek ateşin kapılarını açtığı kendi koridorlarında dolaştı uzun uzun, her şeyi hatırlamadan hatırladı. Ve bugün sabah aniden Yukarıdaki BAK seansının fotoğrafına bakmak istedi. Onu gördüğünde her şey açığa kavuşmuştu, artık ayılınmıştı. Bu rüya çözümlenmişti ve böylece artık O (Yaşayan mı SA mı bilemiyorum çünkü onları ayıramaz olduk) bu hayatında edindiği tüm bilgisini nefesiyle, tüm niyetiyle boşluğa saldı!
Artık bütün bu esans, evrene dağıldı. Rüyadan uyanıldı.
Tavuk bunda büyük rol oynadı.
Amerikalılar tavuk kelimesini, kadınların korkaklığı ve lezzetini çağrıştırır biçimde kullanırlar. Bazen de birinin korkaklığını belirtmek için sıkça kullanırlar (genelde erkekleri kullanır bu kelimeyi). Oysa tamamen yanılıyorlar! Tavuğun üzerine gidersen hafif kanatlanarak uçuşarak (bi cadı gibi) ve gıdaklayarak geri kaçar evet ama bu öylesine yanıltıcı ki! Çünkü sadece 20 saniye sonra başını çevirip baksan eski yerinde umarsızca toprağı gıdıkladığını, keyifle yiyecek bişey araştırdığını görebilirsin. O hiç bi şeyden korkmaz! Çünkü öğrenmiyor! Korku, herhangi bi şey öğrenirken insana geçen yan tesirdir. Ve hepinizin bildiği gibi dünyayı onun varlığı inşa etti. Şimdiden sonra ne olacak bilmiyorum. Fakat bu erkekler (Amerikalıların kullandığı anlamda) tavuğun neden ilk aksiyonunu görüp orada kalmışlar? Bence hafızamız sadece 12 saniyelik olduğundan!
Aynı zamanda varoluşun tanımlamalarında tavuk-yumurta döngüsü hep kullanılagelmiştir. Önceliğin hangisinde olduğu çözümlenememiştir.
Dik başlı, asla bişey öğrenmeyen ve sanılanın aksine hiç bişeyden zerre korkmadan işlevine odaklanmış olan tavuğa saygı duymaktayım artık.
YENİ’den DOĞAnlar Kulubü: Resim dörtde bölünmüş , çok manidar .. 5 . bölüm yok . Ortada dördü birleştiren şey dönüşüm halkası kuyruğunu ısıran yılan ..bilme meyvesini yediren dönüşüme sebeb olan varlık . narlı çiçekli bölüm cennet ,enteresan yılanın kafasıda orda .2. bölüm canavarlar dönemi , insan melek dölü devler ve kaos ..Tüy bilgi olmasına rağmen bir canavarın üstünde .. 3. bölüm tamamen süreç ..uzun ve durgun .. 4. bölüm bizim şu an içine geçmeye çalıştığımız yada bitirmeye çalıştığımız bölüm . Biz burdayız şu an . çılgın gibi buluşların yapıldığı bir alan ..4 ün sınırında Dna sarmalı var. Bu kesinlikle değişeceğimiz anlamına geliyor .Bu değişim gen enjekte edilerek mi ? yoksa yoğun ışın dalgaları nedeniyle mi olur bunu zaman gösterecek .. İleri uzun vadede belkide kendiDNA sarmalımızı mevcut koşullara uymak için biz değiştireceğiz. Çizgilerin sınırında kalan resimler öteki bölümü dölleyen etkiler ..Sibel’in bu bak seansındaki görevi 🙂 gören olarak süreci somut bir resimle ifade eden kişidir 🙂 ben bir dede korkut görüyorum orda daha yansız ve blge ..
YENİ’den DOĞAnlar Kulubü: Ellerinize Sağlık .. Yüreğinize bereket .. Daha daha incelenebilir .. DNA sarmalından sonra dönüşüm cennete doğru 😉 Sarmal böylece ilerliyor ..Dönüş Saat yönünün tersine oldu buda enteresan.. Sarmalın yayları HU! ‘dur . Yani yaratıcının isimlerinden biri .. Ancak dönüş yönü konusunda emin değilim . Bana göre yılana iyice bakmak lazım .. Bizler DNAsıyla oynanan domateslerden farklı değiliz .. Bir ırk bizimle böyle oynamış. Ve bizim tarihimizde böyle başlamış. Tekrar ve tekrar ..
Sibel A: Harika yorumlamalar getirmişsiniz. Örneğin “Çizgilerin sınırında kalan resimler öteki bölümü dölleyen etkiler ..” aynen buanlamda dikkatimi çekmişti. Bunu yazma lütfunda bulunan YENİ’den doğan vechem niyeyukardan başlayıp sağdan sola yürümüş diye soracakken bi baktım başka bi vechem de aynı şeye dikkat çekmiş. Her ne kadar ben bunu tek sahnede vizyon olarak görmüş olsam da , ellerim şöyle bir sıra takip etti. Hiç düşünmeden deftere önce köşelerinden birer çizgi attı ve elinde kalan renkle aşağıdaki yüz olarak görünen şeyi çizdi. Sonra fırçayı bıraktı ve sarı boya alıp sağüçkenemuhtelif sarı geometrik şeyler çizip onu da bıraktı. Sonra üst bölmeye geçip nar ve çiçeğini yapıp bitirdi. en zoru sol objenin ne olduğunu anlamaya kaldı. Çünkü bilmediği bişeydi, epeyce internette gezindi sonunda orada görülen mitsel kaos simgesini görür görmez tanıdı. Ona başladı ancak bitiremedi, sabah uyanınca devam etti. Sonra tekrar sağ üçgene yani zıddına geçip önceden yapılmış gelişigüzel geometrik sarı şekillerin içine dışına aralarına hiç düşünmeden rastgele yazılar yazdı. Sonra tekrar Kaosa dönüp rötuş yaptı. Ardından o dna sarmalınının yeri belirdi, o yapıldı. Ortada akşam soru yönlendirildiğinde gelen cevapta ortada görülen şeyin bi köprü olduğu hatırlanıp yapılmak istendi el bi türlü gitmedi, çakılıp kaldı. Çünkü köprü ayakları sağ ve sola basacaktı oysa gelen görüntü öyle değildi. Sonunda tam hatırlayamasamda bunun uroboros olduğu sonucuna vardım ve o anda elim derhal çizmeye başladı! İşte sıralama böyleydi. Benim şimdi tekrar bakınca gördüğüm bir detay da ; kaosun tavuk ayaklarının tam da alttaki kişinin bölümüne basması (bensem), üstelik belirsiz o yüzün de buna bakıyor gibi görünüşüydü
“”O hiç bi şeyden korkmaz! Çünkü öğrenmiyor! Korku, herhangi bi şey öğrenirken insana geçen yan tesirdir.””
Bu söyledigin sey galiba tavuklarda ön loblarin olmadigi anlamina gelir. Aslinda bu yaziyi daha genis yazmistim ama silindi. Bir daha yazmak da istemiyorum. Bu sadece bir spekülasyondur.
Gözlemlediğim kadarıyla tavuk, sadece oyunun/hayatın sürmesi, her ne pahasına olursa olsun devam etmesiyle ilgileniyor, onun işlevi bu. Öğrenmek gibi şeyler onun dişinda ama onun sağladığı alanda yapılabiliyor.