Mavi Tüy

1)      Kutsal indiana topraklarında doğmuş, Fort Wayne’in doğusundaki mistik tepelerde yetişmiş bir usta gelmişti yeryüzüne.

2)      Usta dünyayı indiana’nin okullarında ve yetişkinliğinde de otomobil tamirciliği mesleğinde öğrendi.

3)      Ancak Usta başka ülkelerden başka okullardan ve yasadığı başka yaşamlardan da çok şey öğrenmişti. Bunları hatırladı ve hatırlayınca da, akıllı ve güçlü oldu, diğerleri onun gücünü gördüler ve kendisine akıl danışmaya geldiler.

4)      Usta kendine de bütün insanlığa da yardımcı olacak güce sahip olduğuna inanıyordu ve buna inandığı için bu kendisi için geçerli oluyordu. Diğerleri onun gücünü gördüler ve dertlerinden ve hastalıklarından kurtulmak için ona geldiler.

5)      Usta her insanın kendini Tanrı’nın oğlu olarak görmesinin doğru olduğuna inanıyordu ve buna inandığı için de öyleydi. Çalıştığı garajlar, atölyeler onun bilgeliğini, onun elinin temasını arayanlarla , dışarıdaki sokaklar sadece o geçerken gölgesinin üstüne düşmesini ve böylece yaşamlarının değişmesini isteyenlerle doldu.

6)      Kalabalıklar yüzünden ustabaşılar ve dükkan sahipleri onun da tamircilerin de otomobiller üzerinde çalışacak yer bulamadıkları için aletlerini toplayıp başka bir yere gitmesini istediler.

7)      Böylece o da kırlara gitti ve kendisini izleyenler ona Mesih, mucizeler yaratan demeye başladılar; buna inandıkları için de öyle oldu.

8)      O konuşurken bir fırtına kopsa, dinleyenlerden birinin balına bir damla düşmüyordu, gökler gürlese, yıldırımlar düşse bile kalabalığın en sonundakiler sözlerini en öndeki kadar açık seçik duyuyorlardı. Ve onlarla hep mesellerle konuşurdu.

9)      Ve usta onlara dedi ki: “her birimizin içinde sağlığa ve hastalığa, zenginliklere ve yoksulluğa, özgürlüğe ve köleliğe rızamız yatar. Bunları kontrol eden sadece bizleriz, başka biri değil.”

10)  Bir değirmenci ortaya çıktı: “senin için böyle konuşmak kolay, Usta, çünkü sen bizim gibi değilsin, yönlendiriliyorsun ve bizler gibi çalışmak zorunda değilsin. Bu dünyada insan yaşamak için çalışmak zorunda.”

11)  Usta dedi ki: “bir zamanlar büyük bir billur ırmağın dibinde bir köy dolusu yaratık yaşardı.

12)  Genç ve yaşlı, zengin ve yoksul, iyi ve kötü hepsinin üzerinden sessizce akar geçerdi ırmak. Sadece kendi billur varlığını bilir, kendi yolunda giderdi.

13)  Her yaratık kendi bildiğince ırmak dibinin köklerine ve taşlarına tutunurdu, çünkü tutunmak onların yaşam biçimiydi ve doğuştan beri öğrendikleri şey akıntıya direnmekti.

14)  Ama sonunda bir yaratık şöyle dedi: “bun tutunmaktan bıktım artık, gözlerimle göremiyorsam da, ırmağın gittiği yeri bildiğine inanıyorum. Kendimi bırakacağım, ben, istediği yere götürsün. Burada asılı kalırsam sıkıntıdan öleceğim artık.”

15)  Öteki yaratıklar güldüler. “aptal” dediler. “hele bir bırak, o zaman taptığın o akıntı seni kayalardan kayalara çarpar ve sıkıntıdan öleceğinden daha çabuk ölür gidersin.”

16)  Ama o onları dinlemedi ve derin bir soluk alarak kendini koyverdi. Aynı anda akıntı kendisini kayalara çarptı.

17)  Ancak yaratık bir daha tutunmayı reddedip de aradan bir zaman geçince akıntı onu dipten kaldırdı ve ondan sonra bir yere çarpıp bir yanını incitmedi.

18)  Irmağın aşağısında kendisine yabancı olan başka yaratıklar: “bir mucize bu!” diye bağırdılar. “Bizim gibi bir yaratık, ama uçuyor işte! Bizleri kurtarmaya gelen Mesih bu!”

19)  Akıntıya kapılmış giden “Ben sizden fazla Mesih değilim” dedi. “Irmak bizleri özgürlüğümüze kovuşturmaktan zevk alıyor, eğer kendimizi koyuvermeye cesaret edebilirsek. Bizim gerçek işimiz bu yolculuktur, bu serüvendir.”

20)  Ama onlar “Kurtarıcı!” diye daha çok bağırarak sıkı sıkı tutundular kayalarına. Bir daha baktıklarında yaratık gitmişti ve onlara da artık sadece bir Kurtarıcı efsanesi yaratmak kalmıştı.

21)  Usta kalabalığın çevresinde her gün biraz daha arttığını gördü, kendisine her zamankinden daha çok yaklaşıp kendilerini iyileştirmesini, onların yaşamlarını yaşamasını istediklerini görünce bir gün tek başına bir dağ tepesine gidip dua etti.

22)  Ve kalbinde şöyle dedi: “Ey Ebedi Parlak Olan, eğer istediğin buysa , bu kadehi al elimden, oysa on bin kişi benden yaşam bekliyor. Bunların olmasına izin verdiğim için pişmanım, eğer istersen beni bırak da motorlarıma ve makinelerime döneyim ve başka insanlar gibi yaşayayım.”

23)  Ve dağın tepesinde bir ses duyundu, ne erkek ne kadın, ne yüksek ne hafif, sonsuz derecede sevecen bir ses. Ve bu ses dedi ki: “Benim değil, senin istediğin olacak, çünkü senin istediğin benim senin için istediğin şeydir. Öteki insanlar gibi sende yoluna git ve yeryüzünde mutlu ol.”

24)  Usta bunu duyunca sevindi, teşekkür etti ve dağdan bir tamirci şarkısı mırıldanarak indi. Kalabalık dertleriyle çevresini sarıp kendileri için iyileştirmesi, kendileri için öğrenmesi, anlayışıyla kendilerini sürekli beslemesini ve mucizelerle kendilerini eğlendirmesini istediğinde Usta kalabalığa gülümsedi ve şöyle dedi: “Ben bu işi bırakıyorum.”

25)  Kalabalık bir an şaşkınlıktan donakaldı.

26)  Ve Usta onlara dedi ki: “Bir insan Tanrı’ya en çok istediği şeyin, kendisine bedeli ne olursa olsun, ıstırap çeken dünyaya yardım etmek olduğunu söylerse ve Tanrı da ona yanıt verip ne yapması gerektiğini söylerse, o insan kendisine söyleneni yapmalı mıdır?”

27)  “Elbette, Usta!” diye bağırdı kalabalık. “Tanrı istediği taktirde cehennem azabı çekmek bile bir zevktir onun için!”

28)  “Bu azap ne olsa da, bu görev ne kadar güç olsa da mı?”

29)  “Tanrı istemişse asılmak bir şereftir, bir ağaca çivilenip yakılmak insanı yüceltir.” dediler.

30)  Usta kalabalığa “Tanrı sizin yüzünüze konuşsa ve YAŞADIĞIN SÜRECE YERYÜZÜNDE MUTLU OLMANI EMREDİYORUM deseydi, o zaman ne yapardınız?” dedi.

31)  Ve kalabalık sustu, öylece durdukları vadilerden, tepelerden tek ses çıkmadı.

32)  Ve Usta sessizliğe dedi ki: “Mutluluk yolumuzda bu yaşam için seçtiğimiz bilgiyi bulacağız. Bu gün ben bunu öğrendim ve şimdi sizi kendi yolunuzda istediğiniz gibi yürümeye bırakı seçiyorum.”

33)  Ve Usta kalabalığının arasından geçerek kendi yoluna gitti, onları bırakıp kendi gündelik insanlar ve makineler dünyasına dündü.

 

 

…

 

 

Mavi Tüy – Gönülsüz Bir Mesihin Serüvenleri / Richard Bach