İlham verici sorular :)

Geçen gün rüya gurubumdaki katılımcılardan çok değerli bir arkadaşım, beni üzerinde düşünmeye zorunlu bırakan bir soru ile karşıma çıktı.
Dedi ki: “Sibel sen neden bu eğitimleri, toplantıları ücretsiz yapıyorsun? Çok kıymetli şeyler paylaşıyorsun, bunu hissedebiliyoruz ve üstelik buna benzer çalışmalar yapan başka öğretmenleri de görüyoruz hatta o çalışmalara da katılıyoruz fakat onlar emekleri için gerçekten ciddi ücretler alıyorlar. Sen bu işten gerçekten iyi para kazanabilirsin ama neden yapmıyorsun merak ettim?”

İlk anda hemen savunmaya geçer gibi oldum ve paraya karşı olmadığımı öncelikle böyle bir sonuç çıkarılmamasını rica ettim. Sonra bir öğretmen olmadığımı ekledim. Buna itirazlar geldi tabi, eğer öğretmen değilsem neden bu işi yapıyordum ki, bu durumda kendimi bedel istemeyen, insanüstü bir konumda mı görüyordum, bu bir kendini beğenmişlik miydi?

Kendimi yokladım, böyle de görülebilirdi tabi, bir edimin bir ya da iki açıklaması yok ki, edimlerimiz farklı birçok motivasyonun bileşimidir ne de olsa. Sonra gece kafama takıldı ve yine düşündüm bu konuyu, insan yaptığı işi bir bedelle satmak ister, bu bir değiş tokuş işlemidir ve son derece tabidir. O halde ben yaptığım işi bir “iş” olarak mı görmüyorum, yani ortaya bir değer çıkarıyor olduğumu hissetmiyor muyum?

Bu soru aklımı başıma getirdi ve epeyce güldürdü. Ortaya çıkan sonuçlar o gece itibariyle şöyleydi (iki günde bazı şeyler değişmiş olabilir, çünkü çok akışkan bişey üzerindeyim):
1. Bir kere ben öğretmen değilim filozofum. Bu sebeple paylaştığım şeyleri kıymetli bulmakla birlikte hemen oracıkta o anda söylediklerimin tersini de ispat edebileceğim için, sunduğum “değeri” sıfırlayabileceğimi bilen (kanıtlayan) biriyim. Bu durumda nötr bişey için para istemeye cesaret edemiyorum.
2. Kendini insanüstü görme kibrine kaptırmamanın yolunu ise eski zaman şamanlarının yolunu benimseyerek sağlıyor olabileceğimi anladım; çünkü baktım ki çok rahat hediye kabul edebiliyorum. İçimden gelip de bi şeye ne zaman “a bu ne güzel, harika bişey” dediğimde hemen onu çıkarıp bana veriyorlar. Ve ben bunu şaşkınlık dolu bir minnetle kabul ediyorum. Bu bazen giyilmekten eskimiş bir mont, bazen yarısı kullanılmış bir bloknot oluyor, ya da böyle şeyler 🙂
3. İşin bir de görünmeyen boyutu var, görünmediği için onu yukarıdaki iki görünen maddeye bakarak çıkarsayabilirsiniz, çünkü görünenler bir sonuçtur. 🙂

Bütün bunları anlamamı sağlayan sevgili arkadaşlarıma minnettarım. (Ayrıca o bir demet kırmızı çiçek ne kadar anlamlı bir bedeldi bilsen)