Güneşin altında yeni bir şey yok.

Söylenecek yeni bir söz olmadığını kabul etmek insana zor geliyor. Sebebi nihilistik bir duygu yaratması olabilir, bilmiyorum. Yirmi seneyi aşkındır her şeyin bir tekrardan ibaret olduğunu görmeye başladım. Önce dünyasal sonra ülkesel sonra çevremdeki insanları ve en sonunda (ve nihayet) kendi tekrarlarımı gördüm.

İnsan bunu gördükten sonra yirmi sene daha yaşarsa ne olur? Cevabı bende var.

Ya otuz kırk yıl daha yaşarsam ne olacak? İnsan bunu düşünmek bile istemiyor.

Sahibi olduğunu düşündüğünüz bilgiler için böbürlenmeye gerek yok, hepsi daha önce söylenmişti. Benim gibi Amerikayı yeniden keşfetmiş de olabilirsiniz, ne olmuş? Her an tekrar keşfediyor da olabilirsiniz, ne olmuş?

Zaten insan dediğin, aynı güneşin altında aynı koridorlarda dolaşıp duruyor. Şanslı olanlar kendine has bir üslup edinerek yeknesaklıktan kaçınmaya çabalıyor (şekil 1 A). Fakat sonuç fark etmez, her şekilde fark etmez.

Evirin, çevirin, kesin, dökün, bükün, bağlayın, üfürün fark etmez.

Şunu anlıyorum ki, bu dünyada edinilebilecek tek değerli şey, yüreği titreten şeydir. Hangi yoldan, hangi sebeple olduğu hangi sonuca götüreceği tamamen fasarya.

Tüm sebep ve sonuçlardan azade yürek çırpıntısı! Son sözüm budur J

**

Bunlar Yeruşalimde krallık yapan Davut oğlu Vaizin sözleri imiş:

“Her şey boş, bomboş, bomboş!” diyor Vaiz.

Ne kazancı var insanın
Güneşin altında harcadığı onca emekten?

Kuşaklar gelir, kuşaklar geçer,
Ama dünya sonsuza dek kalır.

Güneş doğar, güneş batar,
Hep doğduğu yere koşar.

Rüzgar güneye gider, kuzeye döner,
Döne döne eserek
Hep aynı yolu izler.

Bütün ırmaklar denize akar,
Yine de deniz dolmaz.
Irmaklar hep çıktıkları yere döner.

Her şey yorucu,
Sözcüklerle anlatılamayacak kadar.
Göz görmekle doymuyor,
Kulak işitmekle dolmuyor.

Önce ne olduysa, yine olacak.
Önce ne yapıldıysa, yine yapılacak.
Güneşin altında yeni bir şey yok.