Sibel Atlı, ağaç ve kadın konusunda uzun bir Orta ve Kuzey asya çalışması okumak isterseniz -gerçekten özenli bir anlatı- :
http://mimoza.marmara.edu.tr/~ugur/sayi3/atli_sayi3.htm
Türklerin çok eski zamandan gelen ve çeşitli yollarla dünyanın değişik yörelerine taşınmış iki belli başlı kültleri var: Ağaç Kültü ve Güneş Kültü.
Bunu bilmeden çok öncedir bilirdim sezgilerimle ya da hücrelerimle bilirdim.
Güneşe ve ağaçlara çok şiir yazdım, anlam verme çabalarımın içinde defalarca hem güneşi hem de ağacı metafor olarak kullandım. Onlara duyduğum sevginin özellikle ağaca duyduğum derin sevgiyi , göğsümü ve tüm vücudumu kaplayan minneti tarif etmek zor.
Neden yoğun olarak göğüs bölgesinde hissediliyor diye sorduğumda, cevap çok açık değil mi dedi; oksijeni üretiyor ve ciğerlerin bayram ediyor 🙂
Bu güzel deneyimi -illüzyon olması değerini azaltmıyor- bize sağlayan Güneş ve ağaca sevgim saygım sonsuz.
En önemli vizyonlarımdan birinde güneşe gitmiştim, daha doğrusu doğrudan oraya çekilmiştim ve hayatımda beni en çok şaşırtan şeyle karşılaştım çünkü o sadece bir yansıtıcıydı!
Ağacı yaşamın sunucusu gören atalarımdan beri neler oldu da güzelim anadolumuz böylesine çölleşti. Neden insanlarımız yaşamdan elini ayağını çekiyor?
İçimi bir üzüntü kaplıyor.
*
Biz ağaçlara zarar vermek istemeyiz. Ne zaman onları kesmemiz gerekse, önce onlara tütün ikram ederiz. Odunu asla ziyan etmeyiz, lazım olduğu kadar keser, kestiğimizin hepsini kullanırız. Eğer onların hislerini düşünmez ve kesmeden önce tütün ikram etmezsek, ormanın diğer bütün ağaçları gözyaşı dökecektir, bu da bizim kalbimizi yaralar. (Kızılderili atasözü)
Hayvanlar olmadan insanlar nedir ki? Eğer bütün hayvanlar kaybolup giderse insanoğlu büyük bir ruh yalnızlığı içinde ölecektir. Hayvanlara ne olduysa insanlara da aynısı olur. Her şey birbirine bağlıdır. Yerkürenin başına gelen, yerkürenin çocuklarının da başına gelecektir.
Günümüzde insanlar bilgiyi arar oldu, hikmeti değil. Halbuki bilgi mazidir, hikmet ise istikbal.
Lumbee Boyu