Günden kalanlar…

İki haftadır üst üste aura konusundaki hocam Bayan Luba’yı ziyarete gidiyorum. Ders sürecimiz bittikten sonra uzunca bir süre pek seyrek görüşebilmiştik ve aslına bakarsanız ben onu hep özlemiştim.

Fakat şimdi baktım da böyle ara vermek her türlü ilşki için oldukça faydalı, aradan geçen bu üç yılda onda gerçekten mühim değişimler olmuş (kendiminkileri es geçtiğimi sanmayın).  Önceleri yalnızca andaki duygu değişimleri ile ilgiliyken şimdi mekanizmalara sarmış! Mekanizmalar ise tam da benim sahamdı… Gerçekten çok ilginç buldum bu durumu. Kırk yıl düşünsem sevgili Luba’nın mekanizma konusuna eğileceğini tahmin etmezdim.

Dersler esnasında benim yazarlığımla inceden dalga geçtiğini biliyorum, hatta artık bunu seslendirerek yapıyor, hani şöyle bi şeyler: “yazıyosun sen!” bu iki kelimenin alttan geçen yazısı ise şöyle: “hayalcisin, kurgu yapıyorsun, şu anda buranın gerçekliğinde değilsin” :))

Amenna… Doğruya doğru ne diyeyim. Üç yıl önce bir seans sırasında, bir başka öğrencinin sorunuyla ilgili alıştırma yapılırken, cesaretimi toplayıp araya girmiştim ve olayın mekanizmasını basitçe söylemiştim. Bana şöyle yukardan aşağı bir baktı ve “o senin bulunduğun yerde değil” dedi. Sesimi kesip oturdum, ne de olsa röntgen çeken oydu ben değil 🙂 Onu her düşündüğümde gülümsüyorum, her gördüğümde kahkahalar  atasım geliyor ve bi vesileyle de atıyorum. Onu çok seviyorum.

Bu yıl ev değişikliklerinin bini bir para, Luba da ev değiştirmiş, muhteşem bir eve geçmiş, buna çok sevindim, Güneş kadına tam da kendisi gibi pırıl pırıl güneşli bir ev. (Laf aramızda bir üç yıl daha geçtiğinde onun yazdığı kitapları görürsem raflarda şaşırmayacağım)

Aslında bayan Luba Sibiryalı bir şaman fakat bunu kendisi hiç söylemedi, geçen hafta ben kulağına eğilip bunu söylediğimde, isimler koymak ne işe yarar ki dedi, korkutmanın gereği yok, yapabildiğimizi yapalım işte. Haklıydı.  Bi şeyin lafı varsa kendi yoktur. Ya lafın, aslı çağırması bekleniyor/umuluyordur ya da aslın yokluğunun vicdan azabı çekiliyordur!