Duygusal hissizlik mi?

View Comments

• ben kendi adıma şöyle bir açıklama getirebilirim..korku filmleri temelde ikiye ayrılıyor..biri ve en yaygın olanı insanların kesilip biçildiği filmler.diğeri de psikolojik gerilim temelinde yapılanlar.ben genelde ikinci filmleri tercih ediyorum.bu filmlerde beni ilgilendiren şey, insan doğasının karanlık mecraları.neler yapabileceğimizi görmek, neler hissedebileceğimizi ekran karşısında bile yaşamak beni bu filmlere çeken şeyler..yani aslında ben filmin içinde kaybolmaktan çok, bir araştırmacı gibi, normal koşullarda bize dehşet verici gelen şeylerin, bir insan elinden ve zihninden çıkışını ve sergilenişini izliyorum .

  • Evet anladığım kadarıyla filmin içine girmeyip dışarda izleyici kalabildiğini söylüyorsun. Tahmin ettiğim gibi "bakalım şimdi neler hayal edebilmişler, ne becerebilmişler" düşüncesi içinde seyrediyorsun. İşte ben de tam olarak bunu nasıl yapabildiğini merak ediyorum :)

• :)
  bu benim için her zaman çok kolay oldu..çocukken çok anlam veremezdim.gençlik yıllarımda da "acaba ben android miyim?" falan derdim.duygular - ner nevi- söz konusu olduğunda, çok dışarda kalabiliyorum..duvar gibi, robot gibi:)bunun iki açıklaması olabilir gibi geliyor bana.hiçkimseyle gerçek anlamda ilgili değilim, yada olup biten şeylerin , hele ki bunlar duygularla alakalı ise, o insandaki işleyişi ilgilendiriyor beni..

  • Yani "duygu zırhın" var, öyle mi? Bu demektir ki istediğin zaman bazı durumlar ve kişiler için konrtollü olarak zırhını çıkarıyorsun. Bu durumda yaşamı ve insan kardeşlerimizin deneyimlerini anlayabilmek için sadece zihnini kullanıyorsun, çünkü sana bi tek o kalmış gibi mi oluyor? Peki yürekle anlaşılmayan bi şey bizim gerçek bilgimiz haline dönüşebilir mi?
    (Tamamen saçmalıyo olabilirim, gerçekten merak ettiğim için soruyorum)

• kesinlikle bu şekilde de bakılabilir, ki zaman zaman benzer değerlendirmeleri ben de yaptım kendim için.ama son bir kaç yıldır farkettiğim birşey var..belki hep vardı ama farketmem ancak son dönemlerde oldu diye düşünüyorum..ben deneyimleri duygu hallerini izleyerek değilde, sezgisel olarak algılayabiliyorum.o ruh halinin nasıl birşey olduğu konusunda içsel bir bilgim oluşabiliyor.bu nasıl oluyor, gerçekte tam da söylediğim gibi mi oluyor bundan ben de emin değilim.:)

• "duygu hallerini izleyerek değil de", demişim ama bu eksik biraz..elbette duygu halleri bir rehber oluyor ama ben o duygu haliyle empati kurmaya gerek duymadan, o duygunun arkasında çalışan mekanizmayı "hissedebiliyorum." ya da öyle sanıyorum:)

  • Harika, çok kullanışlı bişey o halde. Senden öğrenmeye çalışmam lazım :)

• Gerilim filmleri ile empati kurabildigimizde bizleri sunni sekilde tehlikede oldugumuzu ve adrenalin salintisina yol acip tehlike aninda yapilmasi gereken seyleri yaptirmaya yariyor galiba. Yani kontrollü sekilde sicak odamizda otururken heyacan yasiyoruz. Tehlikeden korunmak icin gerekli olan salgilarimiz insanlik tarihinin baslangicindan beri mevcuttur. Insanoglunun su anda cogu tehlikleri yok etmesi ile kendimizi kontrollü sekilde tehlikeye sokuyoruz. Bu da bize yasiyor duygusu veriyor galiba. Yanliz bu duygularla sürekli oynanmasi duygusuzluga da yol acabiliyor, ayni heyecani yasamak icin daha da dozaci yüksek gerilim filmleri izleniyor. Ayni alkoliklerin alkole alisip da ayni dozaci alabilmek icin cok daha icmeleri gibi.

• duygu hallerini izleyerek değil de”, demişim ama bu eksik biraz..elbette duygu halleri bir rehber oluyor ama ben o duygu haliyle empati kurmaya gerek duymadan, o duygunun arkasında çalışan mekanizmayı “hissedebiliyorum.” ya da öyle sanıyorum:) Şu yoruma bayıldım ya :q

• Dozaj konusunda hep bi hassasiyetim olmuştur. Daha çok zevk,daha çok bişey için miktar artışının çare olmadığını hatta ters etki yaratacağını düşünüyorum.
  Sebebi de basit, her şeye alışabilen ve uyumlanabilen bi yapımız var :)