Bugünlerde herşey çığırından çıktı!

Sana karşı açık kalpli olacağım günlük.

Sanırım hızlanan bu garip olaylar, hem dünyanın değişen enerji katmanları hem de ettiğim büyük laflar sebebiyle oluyor. Bilmiş bilmiş konuştuğum için beni affedebilecek misin?

Kendimi öyle duvardan duvara savuruyorum ki, sanki hıncımı alıyorum. Evet bir önceki satırdaki soru kendime sorulmuştu sanırım. Affedebilecek miyim?!
Kendimi, kendim olduğum için affedebilecek miyim?
Yoksa, son zamanlarda ortaya çıkardığım en ücra kendimler, beni lastik top gibi duvardan duvara çarpacaklar.

Adeta bana “duramazsın!” diyorlar. Hayır bu bölgede park yapılmazmış!

Onları dinliyorum, dinliyorum, düşünüyorum.

Ne yapabileceğimi tartıyorum. Tartıya vurunca zaten sonuç kendiliğinden beliriyor. Korkunun ecele faydası yok.

180 derece arkamdaki k-ard-eşlerim, sizlere sesleniyorum; kendinizi bana hatırlattığınız için sizlere minnetarım.

Epeycedir yolculuk zamanı geldiğini hissediyordum; ama park ettiğim yer rahat ve güvenliydi. Üstelik zevkliydi.

Eh işte yalnızca Park yasağı levhasını görmezden geliyordum.

Risk yoksa kazanç da yoktur evet ama kazanç kimin umurunda diyordum.

Fena halde çuvallamış vaziyetteyim.

Her türlü bilme hakkını kendimden ustalıkla almış bulunuyorum. Artık bundan sonra ne yapsam ne etsem hiç bişey bilemem. Hiç bişey bilmeyen ve asla bilemiyecek olan bir Sibel kimin ilgisini çeker ki!

Kendi ölümünü seyretmek gibi bişey bu.

Neyse, boşverelim, yatıp uyuyalım bakalım yeni gün neler getirecek.

2005. Günlükten

Anasının Karnından Dizisi