Sibel Don Juan “Öyle çok yapacak şeyin var ki, tetik değilsin” dedi ve tetik olmayı “günlük dünyanın dokusundan haberli olmak” olarak açıkladı. Carlos Castaneda itiraz etmeye kalkınca, sıradan şeylerin arkasında saklanmamasını, ayakları üstünde durmasını, yaptığı ve söylediği herşeyi ölçmesini, hiç zamanı yokmuş gibi davranmasını istedi. Ancak bunun herkesin başına geldiğini, bir şeyi yapmak istediğimizde çok geç olduğunu, artık zamanımızın kalmadığını, teşekkür etmesi gerektiği halde arkadaşını yargıladığını ve şimdi de kuyruğunda bir hortlakla kalakaldığını ve asla borcunu ödeyemeyeceğini söyledi.
Bu söylenenlerin çok önemli olduğunu, eylemleri ile hiç bu kadar açık yüzleşmediğini ve şimdiye dek kimseye teşekkür etmediği kafasına dank etti. Zaten sarsılmış olan Castanedaya, Don Juan, Bill’in son düşüncesinin o olduğunu söylediğinde tamamen çöktü.
Castaneda herşeyin saklandığı dayanılmaz bir dünyada olduğunu ve şehire gidip gürültünün içinde kaybolmak isteği aklından geçerken don Juan “Bir sonsuzluk deneyimi yaşamaktasın. Kaçmak, insani bir şeye dalıp gitmek istersin ama sonsuzluk buna izin vermez, acımasız pençeleri ile seni yakaladı birkere” dedi. Büyücüler artık seslendiremiyecekleri teşekkürlerini arkadaşlarının anısını taze ve canlı tutmakla yapabileceklerini, hüzünün kişisel olmadığını, bir enerji, bir güç olduğunu ve büyücülerin bir radyo gibi açık olduklarında bu dalgayı yakaladıklarını ve büyücülerin hiçbir şeyin arkasında gizlenmediklerini söyledi.
Bu konunun devamı olan “teşekkür etmek” için bakınız: https://sibelatasoy.com/?p=380
