Sibel Kendime hayretle bakıyorum, düş kırıklığıyla, hoşnutlukla. Üzüntü, umutsuzluk… Kendimden geçmiş bir durumdayım. Bütün bunları bir araya toparlayıp hesabını çıkarmasını beceremiyorum. Gerçek değerimi, ya da değersizliğimi saptayamıyorum. Güvendiğim tek şey yok. Doğrusu hiçbir konuda kesin kanılarım yok. Doğduğumu ve varolduğumu biliyorum, o kadar, sanki sürüklenip götürülüyorum. Bilmediğim bir temel üzerindeyim. Tüm belirsizliklere karşın tüm varoluşun altında yatan bir sağlamlık; varoluş biçimindeyse süreklilik duyuyorum. İçine doğduğumuz dünya, sert ve acımasız, ama tarihsel bir güzelliği de var. Anlamlılık mı, anlamsızlık mıdır ağır basan, kişinin yapısına bağlı bu. Salt anlamsızlık üstün geleydi, yaşamın anlamlılığı, gelişimimiz yolunda attığımız her adımda daha bir yiterdi. Ama öyle olmuyor, ya bize olmuyor, ya da bize olmuyor görünüyor. Ola ki bütün metafizik sorunlar gibi, her ikisi de gerçek: Yaşam hem anlamlı, hem anlamsız, ya da hem anlamın kendi, hem anlamsızlığın.
Dileğim, anlamın üstün gelip savaşı kazanması. Lao Tzu: “her şey pırıl pırıl, bir ben bulutla kaplıyım” dediğinde, benim bu geçkin yaşımda duyduğumu dile getirmişti. Lao Tzu, değeri ve değersizliği de görüp yaşamış, ömrünün sonunda kendi varlığına, sonsuzca bilinmeyecek olan anlama dönmeyi isteyen birinin üstün nüfuz gücüne sahip insan örneği. Gerektiğince gören yaşlı kişi arketipi sonsuzca gerçek. Bu kişi örneği her zeka düzeyinde görülebilir, ayırt edici özellikleri aynıdır hep; yaşlı bir köylü olabileceği gibi, Lao Tzu gibi bir filozof da olabilir; yaşlılıktır bu, bir yere varmış olmaktır.
Yine de içimi dolduran o kadar çok şey var ki; Bitkiler, hayvanlar, bulutlar, gün, ay, gece ve insanda o sonsuz olan. Kendi hakkında ne kadar kuşkulu oluyorsam, nesnelerle o kadar yakın bağım olduğunu görüyorum. Beni dünyadan ayıran yabancılaşma, sanki kendi iç dünyama aktarılmış da, kendimi yadırgadığımı ortaya çıkarmış.
Bütün bunları kırkiki yıl önce belki de ölmeden hemen önce büyük usta Carl Gustav Jung söylemiş. Yıllardır kitaplığımda okunmuş olarak duran Analitik Psikoloji kitabının son sayfasında onu okumam için az önce, yarım saat önceye kadar beklemiş. Bu yazının bütünüyle öyle özdeşlik kurdum ki sizlere sunmak için tape ederken göz yaşlarımı tutamadım. 18.11.03-günlükten
İnsanın kendi kendini yargılaması yada değerlendirmesi çok zor bir şey
Başkasının değerlendirmesi de imkansız gibi.
Her kişi değerlendirirken referans olarak kendi bilinç seviyesini kullanıyor düşününki
çok çok sayıda kitap okumuş film seyretmiş müzik dinlemiş deneyimleri çok çok olan birinin yargıları ile hiçbirini yapmamış birinin değerlendirmeleri aynı olabilirmi?
Varoluşun anlamını hiç sorgulamamış kişiler
kendi deneyimlerini yaşayabilir ve kendi referans sistemini yükseltebilirler ama
başkalarını değerlendirmesini istersek yanlış yapmış oluruz.Referans sistemi nekadar
doluysa değerlendirme gerçeğe yakın olur.
İnsan ölüme yakın olunca yani yarım periodu geçince referans değerleri en üste ulaşıyor.
Benim sizi değerlendirme hakkımın olmadığını bildiğim halde yinede kendimi alamadım. Çok dolu bir referans değerlendirmesine göre siz bu dünyada yaşayan değerli kişilerden birisiniz.
Bunda yanıldığımı sanmıyorum. Kuantum fiziği benimde en sevdiğim konulardan biridir bunun kadar güzel bir başka konu daha önermek istiyorum. (Black Holes)Hele hele S. Hawking in
kuramlarını okursanız çok beğeneceğinizi tahmin ediyorum. Cern deki deneyde en çok korkulanlardan biride mikro kara delikler yaratılabilir olabilirliği.
Ra ne diyor hepimiz biriz.
Sevgiyle kalın.
Merhaba, İnsanın kendini değerlendirmesi o kadar zor değil aslında, sadece biraz disiplin ve kararlılık gerektiriyor. Benim önerim şu:
Ya kendiniz ya da sizinle uzun zaman paylaşabilen bir yakınınız, bir ay süreyle uyanık olduğunuz ve başkalarıyla iletişime geçtiğiniz tüm zamanları teybe alacak. Evet biraz kaset masrafı biraz da yardım gerekecek ama inanın sonuç garantili 🙂
Orada başkalarına yaptığınız tüm eleştiri, yaptığınız bütün tavsiyeler,dünyaya getirmek istediğiniz düzen, bunların hepsi “kendinize” söylenmektedir; çünkü standart insanlar olarak biz henüz koza dışında bişey göremiyoruz, görebildiğimiz aynadan yansıyan kendi görüntülerimiz.
Tabi buna katılmayanlar olabilecektir, ben kendi deneyimlerim gereğince bu sonuca vardım 🙂
[…] gören yaşlı kişi arketipi sonsuzca gerçek. Bu kişi örneği her zeka düzeyinde görülebilir, ayırt edici özellikleri […]