Sibel 
Sonbahar havası hakim buralarda. Çok uzun zamandır ilk kez modernize olmamış bi denizin kıyısında yürüdüm. O vahşi yosun kokusu ve ötesinde ayrıştaramadığım bi çok kokuyu derin derin içime çektim. Çok çok eskilerden gelen bi mesaj gibiydi 🙂 Ayaklarıın altındaki midye kabukları, çakıllar ve kumların şıkırtılı çatırtıları da yol arkadaşı oldular.
Bu arada bahçedeki yoldaşlarımızla tanıştırıldım. onbir adet selvi şahane birer kiraz,ceviz, yeni dünya ve vişne ağacına iki küçük limon ve mandalina yoldaşlık ediyor. Sayısız çiçekler, rengareknk güller hepsi sabahın çok er vaktinde öyle hülyalıydılar ki anlatmak zor. Rüzgar var, deniz çırpıntılı ve gri-yeşil.
Daha önce ayağımın basmadığı yerlerde olmak, her şeyin bi tanışma merasimi olması ne güzel bi duygu.
Üst üste resim oynadım bugün, işte bi tanesi:
