Sibel İnsanları öyle seviyorum ki… Biliyorum bunu söylemek çok iddialı geliyor kulağa fakat bunu çoğu kez hissediyorum. Kendimi de severim ben herşeye rağmen, hep sevmişimdir, hayal kırıklığına uğrattığım, hatta kızıp sinirlendiğim zamanlar bile sevmişimdir. Kendime karşı amansız bir öğretmen yanım olmuştur ve çoğu kez hem öğrenci hem öğretmen yanımla, bi nevi bu iki kişi ile çok kalabalık hissettim kendimi. Başka insanların da böyle olup olmadığını merak ettim.
Bazen onları ayrıştırmaya, tanımlamaya kalkıştığım da olmuştur, hangisi öğretmen hangisi öğrenci diye; olmuyor, tam yakalamaya çalıştığımda birden yer değiştiriyorlar, onları yakalayamıyorum. Hafızam pek iyi değildir, kendi kişisel tarihime göz atabildiğim nadir sahnelerden çıkarsadığım kadarı ile, bu ayrışma on yaşlarından sonra olmuş gibi geliyor bana, önceleri çok keskin değildi ilişkileri, yıllar geçtikçe tartışır oldular, kırıcı bile oldular bazen. Sonra nasıl olduysa yeniden iyi geçinmeye başladılar, şimdilerde bazen iki kişi olduğumu unuttuğum oluyor günlerce, hatta aylarca!
Dün bir arkadaşımla sohbet ederken, -konu nerden geliyordu hatırlamıyorum bile- birden kendi sesimi duydum, şöyle diyordum; “insan olmayı öğrendim ben!” İlginçti, yabancılaştırdı beni bir an; fakat çok doğruydu, öylesine ağızdan kaçmış sözlerin çoğu gibi doğruydu. Bu nasıl olabilir, hala anlamakta zorlanıyorum, neden herkes gibi 0-6 yaş arasında öğrenememiştim de bunun için onlarca sene geçmesi gerekti! Neden?! Çok mu geriydim, çok mu tembel, bilemiyorum. Ya da belki çok başka nedenleri var, örneğin hastalığım nedeniyle 0-6 yaş eğitimim çok tahripkar olmamıştı!
Geçenlerde de briç oynarken bir ortak şöyle dedi; “entellektüel ve zekice konuşmaları severim, sıradanlıkla işim olmaz!” güldüm kendi kendime, oysa sıradan olmak için ben yıllardır didiniyorum. Şaka değil bu, gerçekten çok çalıştım, yıllardır okuyorum, seyrediyorum, neyi nasıl niçin ne zaman yapıyorlar diye! Hani Terminatör dizisindeki Cameron gibi hissediyorum kendimi. Seyredenler bilir, Cameron gelecekten şimdiye gönderilmiş bir robot. Onun insan olmayı öğrenişi beni ağlatıyor bazen.
Çok çok uzun yoldan geldim ben…
