Sibel Orda burda gezinirim ben, her fotoğrafta yokum o sebeple.
Oysa içinde olduğum şey; anlaşılmaz şekilde çekicidir, dalgın ve geçirgen, gizemli ve umutvar olurlar.
“Ölümün gözleri” diyorsun, evet o da var, yadsınamaz.; ancak benim olmadığım yerlerde rastlayabilirsin ona. Bu, bildiğin bi ikicilik değil, ona benzer evet ama o değil.
İnsanlar beni görür görmez tanır ve peşime düşerler; ancak ben bir orda bir burdayım çocuğum. Bunu anlamanız zor oluyor.
“Seni her zaman tanıyana ne olur? Böyle bişey mümkün mü?”
Divane olur, ciddiye alamazsın onu.
“Peki var mıdır şu anda? Ya da herhangi bi devirde oldu mu?”
Komik sorular bunlar çocuğum. Sen süreklilik peşindesin, bi şeyle yarışmak, boy ölçüşmek isteyen bi çocuksun.
“Sen söylesin” dedigimizde boy ölcmüs mü oluyoruz?
Yarışma duygusu doğamızda var sanırım, birey bilincinin gelişmesinde”eril” yönümüzün rekabetçi yapısı büyük rol oynuyor galiba.