Sibel “oz krallığını’nı çocukken gezdim, on dört kitabın hepsini okudum. karakterlere ve maceralın geçtiği efsunlu ülkere aşık oldum.
“gerçek mi anne ? oz gerçek mi?”
bütün anneler gibi yanıtlardı, bazen o tek cümle bir ömür sürerdi ;
“yazarın zihninde gerçekti, şimdi de senin zihninde gerçek.”
iyi haber- kötü haberle tanışmam o güne rastlar: oz var, ama oraya trenle gidilmez.
o zamanlar zihnimdekileri nasıl soracağımı bilemediğimden, sonraki yarım yüzyılı sorularımı netleştirmeye çalışarak geçirdim;
* eğer oz zihnimdeyse ona zarar verebilirler mi?
* dünya da mı zihnimizde ?
* ya kendimizle ilgili gördüklerimiz, sadece düşüncelemizin bir yansımasıysa ?
* düşüncemizi değiştirmeye karar verdiğimizde dışarıya ne yansır?
haritaların ötesindeki ülkelere erken yaşta yaptığım o geziler sayesinde bugün olduğum yerdeyim, kötülükle ilgili dramlardan, savaş, kin ve suçla ilgili filmlerden bütün hücrelerim sıkıldı. eğer ekranda ister kurgu ister gerçek olsun bir cezaevi sahnesi, bir vahşet, bir devasa,görkemli, hayret verici patlama daha izlemek zorunda kalırsam, çıkıp gideceğime ve evreni yeniden inşa etmeye koyulacağıma söz verdim.
-bum !
içinde kötülük, savaş ve suç barındırmayan yeni bir kültür filizlenirse, diye düşündüm bulunduğum yerden ayrılırken, ne olur?
yıkmak için boşa harcadığımız bunca enerjiyle neler yapılırdı?
Meraklılar-R.Bach
Sevgili Bach, çocukluktan gençliğe geçmeme vesile olan Bach böyle soruyor işte. Ben de nacizane cevap veriyorum (belki boynuz kulağı geçmiştir. Hem ne fark eder)
Hiç bir enerji boşa harcanmaz, yeni için eskiyi yıkmak; oldururken zaten öldürmüş olduğun gerçekliği bu kez yenisi için doğduğu yere iade etmek sistemin mekanizmasıdır. Ama sen zaten şunu soruyorsun biliyorum; “yıkmak için daha kabul edilebilir yöntemler geliştirebilir miyiz?”
Cevabım evet, belki bu denli hızlı olmaz ama evet kesinlikle evet. Hem nereye yetişiyoruz ki!