Sibel Özetle, eğer bu değişiklik kabul edilirse; kuvvetler ayrılığı tamamen tarihe karışıyor, muhalif ses, eleştiri, tarafsız makam imkanı yok ediliyor. Seçimle geldiği için meclis ve başkan aynı şey değil çünkü başkan toplumun ancak %51 ini temsil ederken meclis %100 ünü temsil ediyor.
Değişik fikirler ve tartışma ortamları fikirlerin barbarlaşmasını, yozlaşmasını önler, bu atalarımızdan beri bulunan yegane barış yoludur fakat anayasanın götürülmek istendiği yolda bu olasılık yok edilip yerine bir kişinin dikte ettiği bir yaşam öneriliyor.
Söylenecek çok şey var ama, örneğin 18 yaşında henüz hayatın başında hem zihinsel hem duygusal olgunluğa ulaşmamış neredeyse hala ergenlik döneminde olan kişilerin halkı temsilen meclise girmeleri ne anlama geliyor? Bu açıkça halkımızın zaten ergenlik çağında kalmış olduğunun aczinin itirafı gibi oluyor. İtiraf etsek bile uygulamayı kanunen bu yöne mi çekmeliyiz yoksa olgunlaşmak için mi niyet etmeliyiz?
Soru çok
Reddedilme ve sevilmeme korkusuyla ne kadar önlem alırsanız alın sorunun kökenini beslemekten başka işe yaramıyacaktır. Son beşyüz yıldır halkımızın içine işlemiş olan çocuk eğitim sistemi zaten bu sorunsalı ortaya çıkardı. Peki şimdi bu sorunu alıp ülke idare modeli haline mi getireceğiz?
Sonuç: Yarı yoldan dönülsün