Sibel Zamanın birinde orman koyunde kıt kanaat yasayıp giden bi Ali Dede varmış. Olup olanca varlıgı bir atmış adamcagızın, ormandan kestigi odunları atına yukler sonra pazarda satar, gecimini böyle saglarmış.
Bir sabah uyandıklarında bakmışlar ki at yok ortada. Aile başlamış dövunmeye, komşular akın akın uzuntularını bıldırmeye gelmısler;
“Geçmiş olsun, bu ne buyuk felaket” diye sızlanmışlar
“Nerden bildiniz?” demiş Ali dede
Komşular şaşırmış tabii, başlarını sallayıp evlerine dönmuşler.
Ertesi sabah bir uyanmışlar ki kaybolan at bir tayla geri dönmuş, herkes bayram sevincine bogulmuş, komşular
“oh oh talih kuşu başınıza kondu” demişler
“Nerden bildiniz?!” demiş Ali Dede gayet sakin
Ayol bunda bılmeyecek ne var deyip cık cıklamış bizimkiler.
Ertesi sabah uyanmışlar ki taya binmeye calışan onbeş yaşındaki torun duşup bacagını kırmış!
Herkes gecmiş olsuna koşup gelmiş “vah vah Ali dede” ne kötu oldu bu diye aglaşmışlar
“Nerden bildiniz?” demiş yine Ali dede
Millet, bunadı galiba bu ihtiyarcık deyip susmuş
Ertesi sabah, davul sesiyle uyanmışlar, padişahın habercisi, sefer ilan edildigini, ondort yaşından buyuk butun erkeklerin derhal orduya katılmasını ilan edermiş.
Herkes savasa gitmiş bir tek bacagı kırık torun kalmış köyde
Komşular yine doluşmuşlar eve “oh oh, göruyormusunuz ne iyi oldu” demişler
“Nerden bildiniz?!” demiş Ali Dede
Ertesi sabah…
Ertesi sabah…
Kıssadan hisse;
Eskiden iyiyle kötü arasında bir sabah varmış. ;))))
Şimdi o da yok. Öküz içti, daga kaçtı, yandı bitti kül oldu!
Birsey olduğu zaman insanlar kendilerine yapılmış bir tavır olarak algılıyorlar. Ben ben merkezci bir bakış açısı.
Birsey olduğu zaman insanlar kendilerine yapılmış bir tavır olarak algılıyorlar. Bu ben merkezci bir bakış açısı.
Herşeyin hayırlısı sözü bu hikayeye yakışır doğrusu..
Aslında hepimiz günlük hayatımızda böyle hikayeler
yaşıyoruz da oyuna çok kaptırınca , onun bize anlatmak istediğini kaçırıyoruz gibime geliyor
“Yeniden çerçevelemek” olumsuz olaylar karşısında yeni bakış açıları geliştirmek.
Aynen öyle, hatta yeniden çerçevelemeyi bile yapmıyor, ucunu açık bırakıyor.
Hikayenin sonunda nasihat şunu der; “Acele karar vermeyin. Hayatın küçük bir dilimine bakıp tamamı hakkında karar vermekten kaçının. Bir yol biterken yenisi başlar. Bir kapı kapanırken başkası açılır. Bir hedefe ulaşırsınız ve daha yüksek bir hedefin hemen oracıkta olduğunu görürsünüz.”
Hayat%100 modellenebilir mi?
Herkesin kendi yolculuğu vardır, her yolculuğun kendine özgü doğruları??(Şimdi o da yok. Öküz içti, daga kaçtı, yandı bitti kül oldu!)
Her yolun degil de her yolcunun dogrulari var, insanin kendini iyi dinlemesi butunlugunden gelen mesajlari atlamamasi lazim. Fakat bi de su var bumesajlari duyabilen insanlar da bunun yalniz kendisi icin oldugunu unutur ve bunlari geri kalan insanlara dayatmaya calisir, galiba cogu duzeydeki karmasa ve kavganin ve hatta hastaliklarin sebebi de budur. Ne kadar cesitlenmis oldugumuzu unutmaya meyilliyiz 🙂
Sebep ile ilgili tespitiniz %100 geçerlidir benim için 🙂 ki siz bütünlük ve mesajlar hakkında burada bir çok kez paylaşımda bulundunuz. Bu kısım hem dikkatimi hem inancımı yansıtıyor. Aklıma takılan; yola çıkarken doğrularımız hazır mı?olmalı, Yoksa yoldayken mi ediniyoruz? Olmalı. Veya nasıl olmalı? Bir anlaşmazlık sebebidir bunun cevabı gözlemime dayanarak belirtmek isterim 🙂 görüşürüz.
Mecburen dogrularimiz oluyor ve tabi yoldaykende ediniyoruz dogrulari, dolayisiyla yanlislari ancak bunlari kimseye dayatmamaliyiz hatta kendimize bile mumkunse unuttursak ve simdiyi ACABILSEK ne iyi olur 🙂
Evet evet! Birşeyler açmaya başlıyoruz şimdide 🙂 artık uyanıyor kişiler. Özellikle kendine söyledikleri yalanları başta olmak üzere fark ediyor. Kabul etmiyor, ediyorsa sorumluluğunu biliyor. İnsanın çağı demiştiniz 🙂 bu çeki düzen vermekten başladık…