Sibel Şöyle bir iddiam var, bakalım ne zaman ispat edilecek: Amerikan film ve özellikle dizi senaristlerinin çoğunluğu boşanmış aile çocuklarıdır!
Boşanan çiftlerin çocukları için öyle feci açık ve gizli acındırma kampanyası var ki, inanılır gibi değil. Bu kampanyalar çocukları menfaatçiliğe, kendine acımaya iterken, anne-babayı da gizli vicdan azaplarına gark ediyor. Berbat bi durum.
Toplum ve onun temsilcisi devlet, kendi çocuklarını sevip, kollamayı, bağrına basmayı beceremediği için, faturayı hasbelkader evlenip çocuk yapmış iki kişinin üzerine atmaya çok hevesli! Katolik nikahı aynen devam ediyor!
Tabi birçok ana-baba da boşanırken ve sonrasında yetişkin insan tavrı sergileyemiyor. Örneğin çocuklar için biraraya gelip gerçek bi yetişkin sohbeti yapamıyor, tarafsız bireyler olamıyorlar. Böylece henüz erişkin olmayan çocukları için fikir birliği de oluşmuyor. Yine çevremde gözlemlerime göre, ebeveynleri ayrılmış çocuklarda garip bi hınzırlık var, belki de bu yolla öç aldıklarını sanıyorlar. Toplum da (anneanneler,babaanneler,dedeler,öğretmenler hatta komşular hepsi bunda suçlular) her vesileyle, kullandığı araçlar kanalı ile bu çocukların haksızlığa uğradığına dair maniplasyon yapıyor.
Umarım bu konu da bi ara gündeme gelir ve şifalanma için bişeyler yapılabilir.
Ben be teoriyi anlamadım. Ayrılık ile devlet ilişkisi nasıl oluyor? Katolik klişesi ile nikah arasındaki bağlantıyı çözemedim.
Her zamanki gibi kapalıca yazmışım, okuyan istediğini anlasın gibisine 🙂
Ana fikir, toplumun çocuklarına sahip çıkmayıp, çekirdek aileye fazla yük bindirmesi ve bunu da kanunla filan değil (çocuk yapma ve boşanma legal olduğuna göre)gizliden yapması bana çok samimiyetsiz ve hatta iğrenç geliyor.